Δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα της Καστοριάς ΟΔΟΣ
Μεταξύ αυτών: Από αριστερά 3ος καθιστός ο συγκατηγορούμενός μου Θανάσης Σιαπέρας. Πίσω του ακριβώς όρθιος Βαγγέλης Υφαντής, από τον Γέρμα, και πίσω από αυτόν ο επίσης συγκατηγορούμενός μου (καταδικασμένος εις θάνατον) Κοσμάς Νανάς. Άκρη δεξιά ο Θεοδόσης Νικολάου (καταδικασμένος εις θάνατον) από το χωριό Κυψέλη, γιος παπά (του Παπαγιάννη). Το κοστούμι που φοράει είναι δώρο του θείου του (αδερφού του Παπαγιάννη από την Αμερική)
[σελ. 219]
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του καταγόμενου από την Καστοριά Ιωάννη Εύδου με τίτλο «Κομμουνισμός η μεγάλη ουτοπία – Τα ιδανικά που βρυκολάκιασαν» (βιώματα) από τις εκδόσεις ‘‘Γεωργιάδη-Βιβλιοθήκη των Ελλήνων’’.
O Ιωάννης Εύδος αποτελεί την πλέον αντιπροσωπευτική περίπτωση των αγνών αγωνιστών, οι οποίοι πίστεψαν στο όραμα του κομμουνιστικού παραδείσου και θυσιάστηκαν για την πραγμάτωσή του, αλλά ένιωσαν τελικά οικτρά προδομένοι. Με άδολα πατριωτικά αισθήματα, νεαρός ακόμη στην Καστοριά, προσχώρησε στον αντιστασιακό αγώνα κατά της τριπλής κατοχής. Με την απελευθέρωση βρέθηκε ασυναισθήτως ενταγμένος στην κομμουνιστή ιδεολογία, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στα στρατοδικεία και σε μία επτάχρονη βασανιστική φυλάκιση στην Γυάρο, το Γεντί Κουλέ κλπ. Τελικά κατέφυγε στην Τασκένδη και σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Κιέβου.
Κατά τα επτά χρόνια της εκεί ζωής του ένιωσε με τρόπο επώδυνο να καταρρέουν τα ιδανικά για τα οποία θυσίασε την νιότη του, όπως και άπειροι άλλοι. Αναρωτιέται με παράπονο αν αγωνίστηκε γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό. Περιγράφει την σταλινική τρομοκρατία, διεκτραγωδεί τις υποσχέσεις που διαψεύσθηκαν κατά τρόπο τραγικό, αφήνοντας ένα κενό χωρίς ελπίδα. Περιγράφει την μετατροπή των ανθρώπων από homo sapiens σε homo sovieticus, δηλαδή σε μία απρόσωπη και δουλική μάζα.
Ειδική αναφορά κάνει «στο έγκλημα που διαπράχθηκε και λίαν επιεικώς ονομάσθηκε παιδομάζωμα... στα παιδιά που μεταφέρθηκαν στα «ευαγή ιδρύματα» του Τσαουσέσκου, για να μεταλλαχθούν σε γενιτσάρους με σκοπιανή συνείδηση. Ακόμη στον θηριώδη και εξοντωτικό ανταγωνισμό των ενδοκομματικών φατριών για την νομή της εξουσίας και στο βουβό παράπονο εκατομμυρίων καταδικασμένων στην πείνα και την απελπισία.
Και το προσωπικό του δράμα: «Η δυστυχία μου ήταν ίσως που πίστευα ότι μπορώ να διορθώσω την κοινωνία, μα τώρα που ζω σ’ αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα καταλαβαίνω πόσο πολλά ζητούσα!».
Πρόκειται για μία κατάθεση ψυχής που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, και προπαντός, απροβλημάτιστο.
Ο εκδότης κ. Γεωργιάδης στον πρόλογο του βιβλίου γράφει:
«Μετά το τυφλό τρομοκρατικό κτύπημα στο Α.Τ. Αγίας Παρασκευή, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ‘Ελευθεροτυπία’ μία προκήρυξη στην οποία οι συντάκτες της κατέληγαν με την φράση «Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1946». Πολλοί δεν κατάλαβαν τι σήμαινε αυτό, όμως το 1946 και η επίθεση στο Α.Τ. Λιτοχώρου ιστορικά θεωρείται ως το σημείο ενάρξεως του λεγομένου Εμφυλίου πολέμου.
Δυστυχώς χρόνια στυγνής προπαγάνδας εκ μέρους της Αριστεράς, έχουν πλήρως συσκοτίσει μία πολύ κρίσιμη περίοδο της νεωτέρας ελληνικής ιστορίας. Θέλω να υπενθυμίσω ότι ο πόλεμος αυτός, που διήρκησε από το 1946-49 κόστισε στην Ελλάδα περισσότερο απ’ ό,τι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στην ουσία η πληγές που άφησε πάνω στην ψυχή της χώρας μας δεν έχουν πλήρως μέχρι σήμερα επουλωθεί. Και αυτή την περίοδο της φρίκης, όπου αδέλφια σκότωναν αδέλφια, όπου τα εγκλήματα και το μίσος ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, υπάρχουν κάποιοι που την νοσταλγούν σήμερα και που θέλουν να την ξαναζήσουμε!
Είναι τρελό, είναι παρανοϊκό, έχει όμως την εξήγησή του και η εξήγηση είναι ότι επιτρέψαμε στην μία πλευρά, και συγκεκριμένα στην Αριστερά, να πείσει τον ελληνικό λαό, και κυρίως την νεολαία μας, σε ένα παραμύθι. Σύμφωνα με αυτό ο δήθεν «Δημοκρατικός Στρατός» πολεμούσε για την εθνική ανεξαρτησία και την δικαιοσύνη, ενώ ο Εθνικός Στρατός ήταν περίπου ξένη κατοχική δύναμη και ταγματασφαλίτες. Ουδέν ψευδέστερον τούτου!
Χωρίς να παραβλέπουμε τα αναπόφευκτα εγκλήματα που συμβαίνουν σε ένα τέτοιο πόλεμο και που φυσικά διεπράχθησαν και από την πλευρά της αστικής Δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι ότι οι Συμμορίτες, όπως τους έλεγε το Κράτος τότε, ή ο «Δημοκρατικός Στρατός», όπως αυτοαπεκαλείτο, πολεμούσε εναντίον μιας εκλεγμένης Δημοκρατικά Κυβερνήσεως και προσπαθούσε να μετατρέψει την Ελλάδα σε Κομμουνιστικό Κράτος! Ποιος εχέφρων άνθρωπος σήμερα θα ευχόταν στ’ αλήθεια να είχε νικήσει στις μάχες στον Γράμμο και στο Βίτσι ο δήθεν «Δημοκρατικός Στρατός»;
Ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι θα ζούσαμε καλλίτερα εάν είχαμε γίνει κάτι σαν την Αλβανία, την Βουλγαρία, την Γιουγκοσλαβία ή την Ρουμανία; Και όμως αυτό θα γινόταν, εάν ο ηρωϊκός Εθνικός Στρατός, με την βοήθεια των τότε Συμμάχων μας δεν κατόρθωνε να σώσει την Ελλάδα από την κομμουνιστική απειλή.
Το πώς θα ζούσαμε, λοιπόν, μας το μεταφέρει, πιστεύω αξιόπιστα, ο συγγραφέας Γιάννης Εύδος με το βιβλίο του. Διότι η αντικειμενικότητά του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αφού ο ίδιος ήταν από αυτούς που έδωσε μάχη τότε και πλήρωσε ακριβό τίμημα, για να γίνει η Ελλάδα κομμουνιστική χώρα.
Ακολουθώντας λοιπόν την ιδεολογία του, πήγε, σπούδασε και έζησε εκεί που οι τότε ιδεολόγοι νόμιζαν ότι βρίσκεται ο παράδεισος του Σοσιαλισμού.
Κομμουνιστής, όχι από την Εκάλη, όπως μερικοί σημερινοί δήθεν κομμουνιστές, αλλά κομμουνιστής πραγματικός, που πήγε, έζησε και κατάλαβε!
Είναι ένα διδακτικό βιβλίο που ίσως, εάν το διαβάσουν μερικοί από αυτούς τους τρελλούς που κτυπάνε τα Αστυνομικά Τμήματα ονειρευμένοι έναν νέο εμφύλιο, να άλλαζαν γνώμη και να έβαζαν μυαλό».
 |
1952 Β’ Όρμος .Κρατούμενοι του Ν. Καστοριάς
|
Μεταξύ αυτών: Από αριστερά 3ος καθιστός ο συγκατηγορούμενός μου Θανάσης Σιαπέρας. Πίσω του ακριβώς όρθιος Βαγγέλης Υφαντής, από τον Γέρμα, και πίσω από αυτόν ο επίσης συγκατηγορούμενός μου (καταδικασμένος εις θάνατον) Κοσμάς Νανάς. Άκρη δεξιά ο Θεοδόσης Νικολάου (καταδικασμένος εις θάνατον) από το χωριό Κυψέλη, γιος παπά (του Παπαγιάννη). Το κοστούμι που φοράει είναι δώρο του θείου του (αδερφού του Παπαγιάννη από την Αμερική)
[σελ. 219]
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του καταγόμενου από την Καστοριά Ιωάννη Εύδου με τίτλο «Κομμουνισμός η μεγάλη ουτοπία – Τα ιδανικά που βρυκολάκιασαν» (βιώματα) από τις εκδόσεις ‘‘Γεωργιάδη-Βιβλιοθήκη των Ελλήνων’’.
O Ιωάννης Εύδος αποτελεί την πλέον αντιπροσωπευτική περίπτωση των αγνών αγωνιστών, οι οποίοι πίστεψαν στο όραμα του κομμουνιστικού παραδείσου και θυσιάστηκαν για την πραγμάτωσή του, αλλά ένιωσαν τελικά οικτρά προδομένοι. Με άδολα πατριωτικά αισθήματα, νεαρός ακόμη στην Καστοριά, προσχώρησε στον αντιστασιακό αγώνα κατά της τριπλής κατοχής. Με την απελευθέρωση βρέθηκε ασυναισθήτως ενταγμένος στην κομμουνιστή ιδεολογία, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στα στρατοδικεία και σε μία επτάχρονη βασανιστική φυλάκιση στην Γυάρο, το Γεντί Κουλέ κλπ. Τελικά κατέφυγε στην Τασκένδη και σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Κιέβου.
Κατά τα επτά χρόνια της εκεί ζωής του ένιωσε με τρόπο επώδυνο να καταρρέουν τα ιδανικά για τα οποία θυσίασε την νιότη του, όπως και άπειροι άλλοι. Αναρωτιέται με παράπονο αν αγωνίστηκε γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό. Περιγράφει την σταλινική τρομοκρατία, διεκτραγωδεί τις υποσχέσεις που διαψεύσθηκαν κατά τρόπο τραγικό, αφήνοντας ένα κενό χωρίς ελπίδα. Περιγράφει την μετατροπή των ανθρώπων από homo sapiens σε homo sovieticus, δηλαδή σε μία απρόσωπη και δουλική μάζα.
Ειδική αναφορά κάνει «στο έγκλημα που διαπράχθηκε και λίαν επιεικώς ονομάσθηκε παιδομάζωμα... στα παιδιά που μεταφέρθηκαν στα «ευαγή ιδρύματα» του Τσαουσέσκου, για να μεταλλαχθούν σε γενιτσάρους με σκοπιανή συνείδηση. Ακόμη στον θηριώδη και εξοντωτικό ανταγωνισμό των ενδοκομματικών φατριών για την νομή της εξουσίας και στο βουβό παράπονο εκατομμυρίων καταδικασμένων στην πείνα και την απελπισία.
Και το προσωπικό του δράμα: «Η δυστυχία μου ήταν ίσως που πίστευα ότι μπορώ να διορθώσω την κοινωνία, μα τώρα που ζω σ’ αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα καταλαβαίνω πόσο πολλά ζητούσα!».
Πρόκειται για μία κατάθεση ψυχής που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, και προπαντός, απροβλημάτιστο.
Ο εκδότης κ. Γεωργιάδης στον πρόλογο του βιβλίου γράφει:
«Μετά το τυφλό τρομοκρατικό κτύπημα στο Α.Τ. Αγίας Παρασκευή, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ‘Ελευθεροτυπία’ μία προκήρυξη στην οποία οι συντάκτες της κατέληγαν με την φράση «Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1946». Πολλοί δεν κατάλαβαν τι σήμαινε αυτό, όμως το 1946 και η επίθεση στο Α.Τ. Λιτοχώρου ιστορικά θεωρείται ως το σημείο ενάρξεως του λεγομένου Εμφυλίου πολέμου.
Δυστυχώς χρόνια στυγνής προπαγάνδας εκ μέρους της Αριστεράς, έχουν πλήρως συσκοτίσει μία πολύ κρίσιμη περίοδο της νεωτέρας ελληνικής ιστορίας. Θέλω να υπενθυμίσω ότι ο πόλεμος αυτός, που διήρκησε από το 1946-49 κόστισε στην Ελλάδα περισσότερο απ’ ό,τι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στην ουσία η πληγές που άφησε πάνω στην ψυχή της χώρας μας δεν έχουν πλήρως μέχρι σήμερα επουλωθεί. Και αυτή την περίοδο της φρίκης, όπου αδέλφια σκότωναν αδέλφια, όπου τα εγκλήματα και το μίσος ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, υπάρχουν κάποιοι που την νοσταλγούν σήμερα και που θέλουν να την ξαναζήσουμε!
Είναι τρελό, είναι παρανοϊκό, έχει όμως την εξήγησή του και η εξήγηση είναι ότι επιτρέψαμε στην μία πλευρά, και συγκεκριμένα στην Αριστερά, να πείσει τον ελληνικό λαό, και κυρίως την νεολαία μας, σε ένα παραμύθι. Σύμφωνα με αυτό ο δήθεν «Δημοκρατικός Στρατός» πολεμούσε για την εθνική ανεξαρτησία και την δικαιοσύνη, ενώ ο Εθνικός Στρατός ήταν περίπου ξένη κατοχική δύναμη και ταγματασφαλίτες. Ουδέν ψευδέστερον τούτου!
Χωρίς να παραβλέπουμε τα αναπόφευκτα εγκλήματα που συμβαίνουν σε ένα τέτοιο πόλεμο και που φυσικά διεπράχθησαν και από την πλευρά της αστικής Δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι ότι οι Συμμορίτες, όπως τους έλεγε το Κράτος τότε, ή ο «Δημοκρατικός Στρατός», όπως αυτοαπεκαλείτο, πολεμούσε εναντίον μιας εκλεγμένης Δημοκρατικά Κυβερνήσεως και προσπαθούσε να μετατρέψει την Ελλάδα σε Κομμουνιστικό Κράτος! Ποιος εχέφρων άνθρωπος σήμερα θα ευχόταν στ’ αλήθεια να είχε νικήσει στις μάχες στον Γράμμο και στο Βίτσι ο δήθεν «Δημοκρατικός Στρατός»;
Ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι θα ζούσαμε καλλίτερα εάν είχαμε γίνει κάτι σαν την Αλβανία, την Βουλγαρία, την Γιουγκοσλαβία ή την Ρουμανία; Και όμως αυτό θα γινόταν, εάν ο ηρωϊκός Εθνικός Στρατός, με την βοήθεια των τότε Συμμάχων μας δεν κατόρθωνε να σώσει την Ελλάδα από την κομμουνιστική απειλή.
Το πώς θα ζούσαμε, λοιπόν, μας το μεταφέρει, πιστεύω αξιόπιστα, ο συγγραφέας Γιάννης Εύδος με το βιβλίο του. Διότι η αντικειμενικότητά του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αφού ο ίδιος ήταν από αυτούς που έδωσε μάχη τότε και πλήρωσε ακριβό τίμημα, για να γίνει η Ελλάδα κομμουνιστική χώρα.
Ακολουθώντας λοιπόν την ιδεολογία του, πήγε, σπούδασε και έζησε εκεί που οι τότε ιδεολόγοι νόμιζαν ότι βρίσκεται ο παράδεισος του Σοσιαλισμού.
Κομμουνιστής, όχι από την Εκάλη, όπως μερικοί σημερινοί δήθεν κομμουνιστές, αλλά κομμουνιστής πραγματικός, που πήγε, έζησε και κατάλαβε!
Είναι ένα διδακτικό βιβλίο που ίσως, εάν το διαβάσουν μερικοί από αυτούς τους τρελλούς που κτυπάνε τα Αστυνομικά Τμήματα ονειρευμένοι έναν νέο εμφύλιο, να άλλαζαν γνώμη και να έβαζαν μυαλό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου